کربوکسی تراپی! خداحافظ سلولیت…؟

مقدمه

سلولیت به تغییراتی در پوست گفته می شود که ظاهری مواج و غیرمعمول به پوست می دهد. ۸۰ تا ۹۰ درصد زنان پس از بلوغ جنسی این عارضه را تجربه می کنند. درمان های زیادی برای سلولیت پیشنهاد شده است؛ از جمله: رژیم غدایی مناسب، فعالیت فیزیکی، ماساژ، مواد موضعی، رادیوفرکانسی، اولتراسوند، دیود تراپی با تابش نور و غیره. کربن دی اکسید تراپی که آن را معمولاً با نام کربوکسی تراپی می شناسند، به  بکارگیری CO2 برای مقاصد درمانی گفته می شود. این تکنیک در سال ۱۹۳۲ در فرانسه ابداع شد. در ابتدا، این تکنیک طی یک عمل جراحی زیرپوستی و با به کارگیری حمام های حاوی آب داغ کربنه شده انجام می گرفت؛ و یا کربن دی اکسید اشباع شده با آب، به صورت مستقیم استفاده می شد. این تکنیک برای درمان زخم ها و بیماری های شریانی به کار گرفته می شد. نتایج به دست آمده از درمان ها، باعث تشویق محققین برای مطالعات بیشتر شد، به طوری که امروزه شاهد گسترش کاربردهای درمانی این روش هستیم. با پیدایش تکنولوژی های جدید، کاربرد این روش دیگر فقط سطحی نبود و نفوذ مستقیم CO2 به زیر پوست را نیز در برگرفت. مطالعات متعددی به بررسی تأثیر درمان با کربوکسی تراپی روی تجمع چربی ها (adiposities) پرداختند. این مطالعات کاهش قابل توجه چربی در نواحی محیطی شکم، ران و زانو را گزارش کردند. هم چنین، شواهد هیستولوژیک اثر نشت گاز را بررسی کردند و احتمال تأثیرات لیپولیتیک نشت گاز را نشان دادند. Ferreira و همکاران به توصیف افزایش بازسازی کلاژن، ناشی از تزریقات intradermal کربن دی اکسید پرداختند. در مطالعه ی دیگری، Abramo و هم کاران نشان دادند که پس از تزریق کنترل شده ی CO2، در سیستم گردش خون زیر پوست پدیده ی اتساع عروق (vasodilation) دیده شد. این اتساع عروق زیر پوستی، افزایش جریان خون محیطی و به دنبال آن، افزایش دما در محل تزریق را به دنبال داشت (تقریبا ۳.۴۸ درجه سلسیوس). سلولیت تأثیر قابل توجهی روی باسن و ران ها می گذارد؛ از نظر علم علت شناسی، یک پدیده ی چندعلتی است و شامل موضوعات پیچیده ای می باشد، لذا درمان و بررسی آن نیازمند استفاده از متدولوژی های جدید است. به نظر می رسد لیپولیز ایجاد شده توسط کربوکسی تراپی، به علت افزایش دما و جریان خون محلی رخ میدهد. این موضوع در مطالعات گذشته نشان داده شده است اما هنوز نیاز به انجام مطالعات کلینیکی همراه با تکنیک های آنالیزی مناسب حس می شود تا بتوان تأثیر افزایش دما و جریان خون را روی سلولیت اثبات کرد.